Bij Monique: waar kinderen antwoorden vinden
In april werd ik gebeld door de moeder van Tom. Tom is intelligent. Op school kan hij goed meekomen, hij heeft een brede interesse, ziet alles om zich heen en kan dat onthouden. Bij Tom gaat bijna altijd alles goed. Maar als er dan iets anders gaat dan hij zou willen, dan barst de bom. Hij kijkt boos. Hij gaat schreeuwen. Met dingen gooien – of met opzet spullen stuk maken. Tijdens de weken thuis, gedurende de corona-crisis, kwamen deze buien meer voor. Zijn ouders en broertje krijgen er last van. En natuurlijk niet te vergeten, Tom zelf ook.
Tom kwam met zijn ouders naar de intake. Verscholen achter zijn ouders keken we buiten bij de praktijk. Ik wees ze de dieren. Een kalkoen met kuikens, schapen met lammetjes en de ooievaars met hun jongen op het nest. Volop lente Bij Monique.
Eenmaal in de praktijk nam Tom plaats, verscholen in zijn jas. Zijn lichaamstaal straalde uit: hier wil ik niet zijn! Ik begon het gesprek luchtig en we hadden het over de dingen waar hij goed in is. Voetballen, rekenen, gitaar spelen, hutten bouwen. Tom vindt zichzelf aardig, grappig, slim, lief, leergierig en netjes. Langzaam kwam hij omhoog uit zijn jas en begon te stralen. Daarna vertelden zijn ouders waar hij goed in is. Voor een kind heerlijk om te horen!
We schakelden over naar wat hij anders zou willen. Tom geeft aan dat hij graag meer geduld wil hebben, dat hij minder snel boos wordt en dat, hij wanneer hij toch boos wordt, hij hier meer controle over heeft. Ik geef aan dat boos zijn mag, dat het soms zelfs moet. Tom is verbaasd. Mag ik boos zijn? Tuurlijk! Als je boos bent geef je je grenzen aan en kom je voor jezelf op. Het is belangrijk dat je er controle over houdt. We maakten een afspraak voor de volgende week.
Ik ben met Tom aan de slag gegaan. Zijn moeder op de achtergrond aanwezig. We gingen op zoek naar de momenten waarom de boosheid ontstaat en wat er bij Tom gebeurt. Hoe kunnen anderen zien dat je boos bent? En hoe boos word je? Tom kon dit prima aangeven op de boosheidsthermometer. Op welk moment kan en wil ik praten en wanneer heeft dit geen zin meer? Zijn moeder werd betrokken bij het proces en samen bedachten we mogelijke oplossingen. Ze spraken af, dat wanneer Tom ‘geel’ werd, hij dit zou aangeven en dat hij zich zou terugtrekken en een rondje gaat rijden op zijn spacescooter of BMX. Op een afgesproken plek. Zijn moeder beloofde op die momenten niet achter hem aan te gaan maar te wachten tot hij terugkwam.
Tom keek omhoog en begon te lachten. Hij had bedacht dat hij een kubus wilde maken van hout, met daarop de kleuren van de boosheidsthermometer. Zo kon hij, zonder praten, de boosheidsthermometer-kleur aangeven aan zijn ouders. Wat een geweldig idee! Dit is precies hoe kindercoaching werkt!
In mijn praktijk zijn de kinderen leidend; zij bepalen, ik volg. Uiteraard binnen een kader die ik heb bepaald. Kinderen hebben zelf de oplossing, de kindercoach helpt deze te ontdekken.
De afspraken werden vastgelegd in een tof schrift. Tom vertrok in vastberaden tred, met zijn map onder zijn arm. Hij lachte.
Volgende week zien we elkaar weer en bespreken we hoe het oefenen is gegaan. Aangezien Tom van voetballen houdt gaan we een balletje trappen hier in de wei. Eens kijken hoe er met winst en verlies wordt omgegaan. Misschien dat Sara en Bram (onze schapen) ons komen supporten…
