Vorige week stond ze ineens in mijn woonkamer. Nou ja, stond? Het doosje waar ze in zat stond in mijn woonkamer. In het doosje lag ze. Een lammetje van 3 dagen oud die haar achterkant niet kon gebruiken. Ze kon alleen liggen. En drinken.
Haar eigenaar kon, omdat hij op leeftijd is en tevens mantelzorger van zijn vrouw, haar niet de zorg geven die ze nodig had. Hij belde Maurits om te vragen haar in te laten slapen. De prognose was zeer ongunstig. Haar beide achterbenen deden het niet. Maurits wilde nog niet opgeven, zag nog een hele kleine kans op herstel, en nam haar mee naar huis.
Dagen hebben we flesjes gegeven, haar kratje verschoond en op onze manier fysiotherapie gegeven. Met onze steun lieten we haar steeds even staan in de hoop dat haar spieren zouden aansterken. Dit deden we om en om. Met een gezin van zes is dat dan nog best te doen.
Vrijdag gebeurde er een wonder. Ze stond. Alleen. Wat waren we allemaal blij en trots. Zaterdag zette ze voorzichtig haar eerste stapjes. We waren er allemaal bij en moedigden haar aan. Gisteren speelde ze met ons in de tuin en deed af en toe een klein sprongetje zoals blije lammetjes dat doen.
De les die wij deze week met z’n allen weer hebben geleerd:
Geef niet op, zet door, blijf proberen, zoek hulp, doe het samen, heb vertrouwen, geef liefde. Dan kan er echt heel veel! Meer dan je denkt en verwacht.
Het lammetje heeft nu een toekomst en een naam. We blijven voor Jesmin zorgen, geven haar melk, wandelen met haar in de tuin en laten haar opgroeien tot een mooi zelfstandig schaap.
